Wat heeft ie nu weer te vertellen?

Hallo Dudes en Dudettes,

Wederom een prachtig verhaal van onze fijne gozert in de Nieuwe Wereld.

Daar was ik weer! Ik ben net terug van Ponui, heb een paar zware weken gehad want er moest flink aangepoot worden. Weer drie weken die ik aan mijn stagelogboek toe kan voegen.

Het eerste weekend ben ik vergezeld door Carryn en haar moeder die op het eiland waren om een aantal kiwi chicks te vangen. Carryn heeft een jaar of wat geleden haar afstudeeronderzoek op Ponui gedaan en was dus wel bekent met het eiland en haar bewoners. Ik had nog heel wat werk te verzetten dus ik kon mijn lol wel op dat weekend. Heb ’s avonds een geschiedenis les over Nederland gegeven, nooit gedacht dat ik ooit nog eens gebruik zou maken van de kennis die ze je bij brengen bij geschiedenis op de middelbare school. Ik heb hier Encarta encyclopedie op mij laptop en dat is dan wel handig om de datums en de verhlen op te zoeken. Ze weten nu alles van Willem van Oranje tot VOC en van Polders tot het hoogste punt van Nederland (322,5 m). Elke keer dat ik zeg dat het hoogste punt van Nederland 322,5 meter hoog is komt niets anders dan hoongelag mijn deel. Het enige wat ze nog lachwekkender vinden is dat we zo’n heuveltje een berg durven te noemen. Al met al wel een leuk weekend gehad en op zondag middag waren ze weer weg gegaan en kon ik de rest van de week in alle stilte en rust in mijn eentje doorbrengen.
Volgens mij heb ik het al eerder verteld maar een van mijn taken is het in kaart brengen van een raster dat door het bos en de valleien loopt, dit doe ik door van alle 548 punten (die 20 meter uit elkaar liggen) de gps positie vast te stellen. Ook markeer ik elk punt met reflecterende tape zodat ze ’s nachts als we de kiwi’s volgen wat makkelijker terug te vinden zijn. Dit is best veel werk maar ik heb het nu zo goed als af, nog 50 punten (dagje werk). Een van de grote voordelen van deze informatie is dat je de punten met behulp van een speciaal programma (Geografisch Informatie Systeem) op een kaart kan projecteren en zo een virtuele kijk op het studiegebied hebt. Ook kun je de positie van de kiwi’s linken aan de gps punten en deze weer op de kaart plotten. Moeilijk verhaal maar om het samen te vatten: verrekte handige en belangrijke informatie.
Op een avond kwam ik een van de pinguïns die op het eiland zitten tegen en ik kwam op het lumineuze idee dat het wel leuk zou zijn om hem even op te pakken, ik had nog nooit een pinguïn vast gehouden en de kans dat het een andere keer gaat gebeuren is natuurlijk vrij klein. Het leek mij dus wel een goed idee, maar de pinguïn vond het een iets minder idee geloof ik. Ik had er ook helemaal niet bij nagedacht dat die beesten best wel eens een vlijmscherpe snavel kunnen hebben. Het moment dat ik hem oppakte draaide hij zijn koppie en beet mijn halve hand er af, dat zal me leren! Ze vangen die vis natuurlijk ook niet door ze te hypnotiseren maar door ze hartstikke dood te bijten. Ik liet hem wel los in ieder geval, maar het korte moment dat ik hem vast had was wel interessant ze voelen heel anders dan ik gedacht had heel compact en on-vogel achtig, best zwaar ook voor zo’n klein vogeltje. En niet zo zacht als ze er uit zien, maar meer als hele korte, natte haren. Ach ja, zo leer je nog eens wat. Ik had wel mijn camera meegenomen en een paar leuke foto’s kunnen maken, en wees niet bang mijn dierenvrienden, het bloed dat je op zijn vleugel ziet is van mij en niet van hem. Ja, hij had me goed te pakken.
Verder Dave en Roz nog een avondje uitgenodigd om een ouderwets lekkere Nederlandse maaltijd te nuttigen, hutspot en gehaktballen, jammie!
Na de eerste week alleen te hebben doorgebracht kwam Birgit me voor de rest van de tijd gezelschap houden.

Een van de eerste taken die we hadden was het vangen van een aantal kiwi’s, er waren er namelijk nog een aantal overgebleven die we in de vangweek niet te pakken hadden kunnen krijgen. Hiervoor moesten we ook naar het land van de buurman, een van de kiwi’s was namelijk overgestoken en kwam alleen ’s nachts terug om te foerageren in het onderzoeksgebied. Uiteindelijk wel gevonden maar in een hele diepe burcht en we konden hem er met geen mogelijkheid uit krijgen, dikke jammer! Op naar de volgende dan maar. Deze kiwi was dan wel op het land van Dave en Roz, maar ook hij had een plaats uitgekozen waar je (bijna) met geen mogelijkheid bij kon. Na het nodige verbouwd te hebben aan zijn woning (lees: de halve burcht uitgegraven) kon ik er net aan bij. Zoals je op de foto kan zien moest ik er wel lichtelijk moeite voor doen en het is mooi dat ik niet claustrofobisch ben want het kostte me we een paar minuten voor ik hem te pakken had en dan is het toch wel een kleine ruimte waar ik in was gekropen. Tot mijn (onze) grote verbazing bleek het niet de kiwi te zijn die we verwachten, ik had het vriendinnetje van de gezenderde kiwi er uit gehaald. Deze had nog geen zender, en nog geen naam. Alle kiwi’s hebben namelijk een naam (is makkelijker te onthouden dan een zendernummer die nogal eens veranderd) en het is meestal de gewoonte dat degene die de kiwi voor het eerst gevangen heeft de kiwi een naam mag geven. Omdat het toevallig ook de dag was dat Daphne jarig was heb ik die naam voorgesteld. Als het goed is loopt er nu dus een kiwi rond met de naam Daphne!
Ook de kiwi waar we voor kwamen gevangen dus dat was wel weer een geslaagde actie.
Verder heel veel nachtdiensten gehad, het is op zich wel een beetje saai, je zit 8 uur met een koptelefoon op te luisteren naar een piep. Als de kiwi stil is 1 per seconde en als hij beweegt 2 per seconde. Het is zelfs zo dat als je thuiskomt en je in je bedje ligt je nog steeds de piep hoort, je droomt er zelfs van. Het is de laatste tijd ook enorm afgekoeld, het heeft een paar keer ’s nachts gevroren, dan ben ik blij als ik weer een kopje koffie uit mijn thermoskan kan drinken. Ik moet me wel op rantsoen zetten want zeker op het einde wil je nog wel wat warms hebben en dan moet je het natuurlijk niet allemaal in de eerste 4 uur opgedronken hebben. Ik maak in ieder geval goed gebruik van mijn thermokleding en lange onderbroeken en handschoenen. Ik heb zelfs mijn muts al in gebruik. In Nederland zullen de mussen wel dood van het dak vallen, maar hier zitten ze aan het dak vast gevroren.

Een van de mindere dingen van slapen op een boerderij is dat er ’s ochtends nog wel eens een haan kraait, en zeker als je net de nacht ervoor aan het werk bent geweest zit (lig) je daar niet echt op te wachten. Nou hebben ze op het eiland twee soorten kippen: tamme en wilde. De tamme gebruiken ze voor de eieren en de wilde, nou ja, nergens voor eigenlijk. Onze oproep om wat hanen te lozen werd dan ook positief ontvangen. Eind van het verhaal: Haan in de pan! Erg lekker, ze smaken heel anders dan de plofkippen die je in de Nederlandse supermarkt koopt, een beetje wildachtig. Voor het eerst was het stil in de ochtend, helaas niet voor lang want een jonge haan zag zijn kans schoon en heeft slim de plaats ingenomen van de twee verdwenen hanen (1 blije haan met al die kippen in de buurt). Gelukkig houd deze van uitslapen en kraait hij niet voor 10 uur in de ochtend.

De laatste week kregen we nog gezelschap van twee andere studenten van Massey University, deze gingen er ’s avonds en ’s nachts op uit om kiwi’s te filmen in het bos. Wij hebben overdag naar de kiwi’s gezocht en de laatste nacht nog een nachtdienstje gedraaid. Ik moet zeggen, dit was een van mijn leukste weken op Ponui, erg gezellige mensen, veel gelachen. Vrijdag ging Birgit weer naar Auckland en ben ik met de twee ander studenten (Susie en Lee) nog een nachtje gebleven om Dave en Roz te helpen met het planten van bomen. Ze zijn namelijk delen van Ponui aan het herbeplanten, ze kunnen sommige stukken weiland wel missen en om deze weer terug te brengen in hun oude staat planten ze er dan bomen die ze zelf gekweekt hebben van zaden uit hun eigen bos. Erg goed! Zaterdag ochtend werden we om 7 uur verwacht voor het ontbeid, hier werden we vergezeld bij een aantal vrienden van Dave en Roz (we waren met 15 man in totaal) en hebben we gezellig met z’n allen ontbeten. Een stevig ontbeid (pap, eieren, spek, toast, koffie) zodat we er vol tegenaan konden, er moesten namelijk meer dan 300 bomen geplant worden. En na een dag noeste arbeid, met de nodige onderbrekingen voor morning tea, lunch en afternoon tea, zaten ze er allemaal in. Als ik over twintig jaar terug kom is het een waar bos als het goed is. Prima kiwihabitat trouwens.

Om kwart voor zes was ik weer terug in Auckland en ingecheckt in mijn hostel, pap en mam; jullie moeten nog de groeten hebben van de eigenaar!
Ik had niet veel tijd om te relaxen want ik had gehoord dat er nog kaarten over waren voor een rugby wedstrijd; de All Blacks tegen Frankrijk. Lee, een van de studenten die ik op Ponui had ontmoet ging er naar toe en vroeg of ik mee ging, daar zeg je natuurlijk geen nee tegen. Er waren nog kaarten omdat dit de eerste wedstrijd van het seizoen was en Frankrijk hun c-team gestuurd hadden. Maar ik heb toch genoten, de haka van de All Blacks in het echt gezien (ze deden een speciale die ze bijna nooit doen heb ik me laten vertellen) en de sfeer geproefd in het stadion. De wedstrijd was niet uitermate bijzonder, een eitje voor Nieuw Zeeland, 42-11 gewonnen. Maar ik ga proberen om kaarten te krijgen voor een andere wedstrijd eind juli tegen Australië, dat wordt een knaller naar het schijnt.
Na de wedstrijd met Lee en zijn vrienden nog op stap geweest, en ik kan merken dat ik bijna geen alcohol gedronken heb de laatste 6 maanden, ik kon ze niet bijhouden hoor. Er heerst hier ook een beetje de Engelse drinkmentaliteit, namelijk zo veel en zo snel mogelijk. Wel een erg leuke avond gehad en ik weet nu in ieder geval waar ik uit moet gaan als ik in Auckland ben.

Vandaag is het een nationale feestdag (alweer) the Queens birthday, dus geen werk vandaag. Morgen ga ik weer naar de Uni en aan mijn rapport werken. Ik wil het eind van de week afhebben zodat Birgit het nog even na kan kijken. Vrijdag voor het laatst voor mijn stage naar Ponui. Nog drie weken daar en dan is het gebeurd. Het zit er nu echt bijna op.

Ik hoop dat alles in Nederland nog een beetje op rolletjes loopt, we waren hier nog in het nieuws met de donorshow van BNN. Ze zeiden al: “dat kan alleen in Nederland”.

Mocht er nog iets bijzonders gebeuren deze week dan lat ik dat nog weten en anders wordt het over een week of drie dat jullie weer wat van me horen.

Heel veel dikke groeten van Sander.