De Tweede week op het Zuidereiland

Dag allemaal!!!

Tijd om jullie op de hoogte te brengen van mijn avonturen in Nieuw Zeeland. Ik ben nu in Franz Jozef aan de voet van de machtige gletsjer alhier. Lekker op het terras, in de zon, met een biertje in mijn hand. Het leven kan ongemakkelijker zijn. Na mijn laatste verhaaltje zijn we via de Lewis pass naar Christchurch gereden, erg mooie route en de eerste snee818uw gezien! In Christchurch aangekomen een hostel opgezocht en de stad een beetje verkent. Christchurch lijkt wel een beetje op een Nederlandse stad, het is er vlak en je komt er meer dan 2 fietsers tegen (daar houd de vergelijking dan ook wel zo’n beetje op). Op vrijdag naar een soortement van dierenpark geweest, waar je erg dicht bij de dieren in de buurt kon komen, Nooit geweten dat leeuwen zo hard konden brullen en dat ze toch best wel groot zijn, die wil je niet in een donker steegje tegen komen dat weet ik wel. Op weg terug van het dierenpark uitgevonden dat Zweedse auto’s van 1200 kg ook kunnen vliegen als je met een redelijke snelheid over een heuveltje “cruised”. Zaterdag rondgekeken in de stad, een kerktoren (met bijbehorende kerk) bezocht, moest je verdorie entree betalen om de kerk te bekijken (daar zal onze lieve heer niet zo blij mee zijn denk ik). Zaterdag avond was het zo ver, de grote wedstrijd! Grappig o te zien dat in het stadion er een hele hal vol wc’s voor heren was en één wc die gedeeld moest worden door de dames en de invaliden. Je gaat je haast afvragen of er soms meer heren dan dames naar de rugby komen kijken. Nog een paar leuke foto’s kunnen maken van de wedstrijd en een briljant filmpje van de haka (oorlogsdans) van de All Blacks. Ze hebben wel gewonnen met 33-6 van Zuid Afrika. Terug gekomen in het hostel gretig als ik was gelijk mijn foto’s en filmpjes van mijn camera gehaald en dan zul je net zien dat er iets fout gaat. Ruzie met dat ding dat wil je niet weten en het resulteerde in het feit dat ik 3 slechte foto’s op mijn laptop had en een kaartje in mijn camera die het niet meer deed. Niet zo mooi. De volgende dag nog eens rustig mijn blik er over geworpen en nog wel de meeste foto’s terug kunnen krijgen maar het filmpje is helaas voor altijd verloren gegaan in de diepte van de geheugenkaart. Wat een narigheid!

Zondag weg uit Christchurch en naar Akaroa gereden. De toeristische route (lees: achterafwegen) genomen en aan het eind van de middag in het dorpje beland. In Akaroa zijn in 18nogwat de eerste Franse kolonisten aangekomen en hadden daarmee bijna de engelse verslagen als eerste Europeanen op het Zuidereiland. Als ze een paar maanden eerder waren geweest had het hele Zuidereiland wel eens Frans kunnen zijn. Het enige dat nu nog resteert van de Franse invloed zijn de Franse straatnamen en de namen in het telefoonboek.
Maandag weer terug naar de westkust, ditmaal via de Arthur’s Pass, je kon elke vijf minuten wel stoppen om een foto te maken, zo mooi was het. Veel sneeuw en bergen en weinig auto’s maakten de reis extreem aangenaam. De eindbestemming van de dag was Greymouth, een duf stadje aan de westkust, daar in een erg onvriendelijk hostel geslapen en er ’s ochtends achter gekomen dat een stelletje snoodaards al onze (warme) chocolademelk had opgedronken. Verdorie een heel nieuw pakje, wat een “warme chocomel pikkers”!!!
Op dinsdag stond er weer een leuke attractie op het programma, de pancake rocks. Een kilometer of 30 boven Graymouth liggen deze bijzondere rotsformaties die lang geleden gevormd zijn door laag boven laag van schelpen die samengeperst zandsteen gevormd hebben. Iets minder lang geleden is deze zandsteen laag omhoog gedrukt en heeft de zee langzaamaan de rotsen weg geërodeerd. Hierbij kwamen de laagjes aan het licht (vandaar pancake, als een stapel pannenkoeken) en die kun je hier dus bewonderen. Naast de rosten zijn er ook “blowholes” te bewonderen. Wanneer het plafond van een grot, die aan het strand ligt instort, en de golfen komen die grot binnen dan spuit het zeewater zo de lucht in. Als een walvis op het droge. Hoewel toen ik er was niet echt veel gespoten werd.
Na dit geologisch spektakel op weg naar Hokitika, een dorpje iets ten zuiden van Greymouth en de volgende stop op de Sanderexpress. Het was weer tijd voor een nieuwe APK voor mijn auto en dat leek me wel een geschikte plek om deze te krijgen (waarom weet ik ook niet maar het leek me gewoon een geschikte plek). Met mij voorgevoel bleek het wel goed te zitten want die nieuwe APK was geen probleem. Het profiel op mijn banden was zelfs aangegroeid in een half jaar. Nu staat niets mij tenminste meer in de weg om hem te verkopen, geen probleem.

Terwijl het grijze wonder zijn check-up kreeg zijn we naar het lokale kiwihuis gegaan, en wat een goede keuze was dat! Het was er verschrikkelijk rustig en we kregen zo’n beetje een privé toer langs alle dieren die ze hadden. Ik heb zelfs de reuze palingen gevoerd, deze palingen die van oorsprong al in Nieuw Zeeland voor komen gaan normaal als ze een jaar of 25 zijn richting zee om zich voort te planten en daarna hartstikke dood. Soms blijft er een dwarsligger achter en die blijven maar doorgroeien, ze hadden er 25(!) van meer dan 2 meter lang en 20 cm in doorsnee. De leeftijd van deze monsterpalingen wordt geschat op tussen de 250 en de 300 jaar oud!!! Kun je nagaan dat we in Nederland misschien ook nog wel een enkeling rond hebben zwemmen, denk daar maar eens aan als je de volgende keer in het IJselmeer zwemt (of langs een weiland loopt want ze kunnen 2 weken op het droge overleven). In ieder geval, die mocht ik dus voeren. Ze kregen lever reepjes die ik dan met een tangetje (niet met mijn handen natuurlijk) in hun bek moest dirigeren. Ik heb zelfs nog een beetje paling geknuffeld, nou ja meer paling geaaid. Verder hadden ze ook kiwi’s en ik hoopte dat ze hier op het zuidereiland een andere soort zouden hebben dan op het noordereiland. Ik werd echter teleurgesteld, ook hier hadden ze de North Island Brown Kiwi. Die komt hier niet eens voor! Ze hadden dan wel een één benige kiwi die vrolijk in het rond hupte. Werd zelfs nog even uit zijn hokje gehaald om te laten zien (ik weet niet helemaal zeker of dat wel mag van de kiwiprotectieorganisatie). Later die dag, toen ik mijn zilveren scootmobiel weer terug had een bezoek gebracht aan een oud mijnstadje. Inclusief stoomtrein, oude winkeltjes en goud zoeken.

Donderdag heb ik mijn eigen sieraad ontworpen en gemaakt. In Hokitika zit een zaakje waar dit kunt doen onder begeleiding van een expert (oud mannetje dat dit al 100 jaar doet). Eerst een design op een stukje papier tekenen en overtrekken op een stukje Jade. Dan uitzagen, boren, schuren, polijsten en 4 en een half uur verder heb je prachtig mooi sieraad (in ieder geval een stuk jade dat een beetje op je tekening lijkt). Nadat ik de artistieke mij terug had gestopt waar hij vandaan kwam was de weg vrij om naar de volgende bestemming te gaan. Okarito (populatie: 35) deze keer, de geboorte grond van de Okarito Brown Kiwi. Er zijn er nog maar 250 (de meest zeldzame kiwi in de wereld) van over en ik ging op pad om er eentje te spotten. Samen met een gids ’s nachts de bossen in en het is gelukt. Ik heb er 2 gezien!!! Vet Cool!!! Ook een erg mooi bos daar en heel speciaal om daar ’s nachts rond te lopen, heel erg koud en helder. De vent die het hele gebeuren regelt en die ook de gids was is erg aardig en we konden ook in het hostelletje blijven slapen die hij runde in Okarito.
Vandaag (vrijdag) ’s ochtends eerst een wandeling gemaakt naar het hoogste punt in Okarito en een fantastisch uitzicht gehad over het nationale park en de bergen (inclusief Mount Cook). Hierna naar Franz Jozef gereden en in de zon op een terrasje gaan zitten met een biertje er bij, voor het eerst had ik een echt vakantie gevoel.
Morgen de gletsjer op voor een tocht van 6 uur en ’s avonds de pub in om de All Blacks tegen Australië te zien.

Het was weer een heel verhaal en ik heb ook best veel dingen gedaan (ben waarschijnlijk de helft vergeten op te schrijven) en kijk er naar uit weer verder te reizen.


Nou, dat was het weer van mijn kant. Het was me een waar genoegen.

Nog 3 weken en dan ben ik weer thuis om jullie in levende lijven te zien.

Met extreem dikke groeten en een knuffel van

Sander “aalaaier” Holthuijsen

Dan wil ik nog graag even afsluiten met een quote van twee bekende entertainers:
“Dag vriendjes, Dag vriendinnetjes. Tot de volgende keer maar weer!”
Bassie & Adriaan, 1987