Na regen komt zonneschijn

Welkom bij een nieuw avontuur van Sander in den vreemde!

Sorry dat het weer zo lang duurde, maar ik heb niet echt tijd gehad om iets te typen en op internet te zetten. Ik zal jullie weer even bijpraten over wat er de laatste tijd allemaal gebeurd is. De laatste keer dat ik jullie toegesproken heb was ik nog bij Josh in huis, dat was drie weken geleden. Ik ben die week 2 dagen best wel ziek geweest (verkouden) en heb het een beetje rustig aan gedaan. Op vrijdag avond toch maar naar Ponui gegaan, Ik voelde me al wat beter dus ik dacht dat het wel goed zou komen.

Het doel van deze week was een aantal kiwi’s te vangen die we met de vangweek niet te pakken konden krijgen en ’s nachts wat kiwi’s te achtervolgen. We hadden van te voren een beetje het weerbericht bekeken en het zag er niet al te florissant uit, veel regen op de radar en niet veel goeds in het vooruitzicht. Maar ach, onder het motto “beter 1 kiwi in de hand dan 10 in de lucht” gingen we vol goede moed toch aan de slag. Het weer bleek achteraf best mee te vallen, vooral regen in de morgen en in de avond, wat ons de gelegenheid gaf in de middag op kiwi jacht te gaan. Tot onze blijdschap vonden we ook nog eens een aantal van de kiwi’s die we eerst niet konden vinden, alleen een nadeel: ze zaten in zo’n diepe burcht dat ik er met geen mogelijkheid bij kon. Niet echt goed voor het moraal kan ik je wel vertellen, dat je weet waar ze zijn maar dat je er niet bij kan. Om de dag toch nog een beetje nuttig te maken hebben we een scanning receiver klaar gezet (weer 25 kilo aan accu’s verslepen) en gedurende de nacht laten draaien. Komen we de volgende ochtend in al onze onschuld bij dat ding aan, blijkt dat hij na 30 minuten zichzelf heeft uitgezet(!?) dat konden we net gebruiken. Toch maar de calibratie en de vegetatieopnamen gedaan, gelukkig was de kiwi zo vriendelijk om terug te keren naar de burcht waar hij de dag ervoor ook zat zodat we onze apparatuur niet hoefde te verslepen. Gelukkig deed hij het deze nacht wel zodat onze moeite toch nog zijn vruchten afwierp.
Verder deze week nog ’s nachts een kiwi gevangen. Omdat we er overdag niet bij konden gingen we het maar proberen als ze ’s avonds haar burcht uit kwam. Ik had al heel wat horror verhalen gehoord over rennen door het bos en vallen enzo dus ik dacht waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan en ga gewoon direct naast de ingang/uitgang staan en wacht tot ze der koppie naar buiten steekt en grijp er dan bij d’r kladden. En ja hoor, na een uurtje als een reiger in het donker naast de uitgang staan kwam ze naar buiten en kon ik als een volleerde “bij de kladden grijper” toe slaan en had ik haar te pakken! Joehoe, 1-0 voor de grote mensen wereld!
Dat waren wel weer zo’n beetje de hoogte punten van deze week, verder heeft het veel geregend en konden we vaak niet naar buiten. Ik ben wel erg dankbaar voor de Gore-Tex® sponsering van pap, dat heeft me goed droog gehouden tijdens de plensbuien.
Op donderdag had het echt niet veel zin meer om nog langer beter weer af te wachten en zijn we terug naar Auckland gegaan. Zoals te verwachte werd is het de rest van de week prachtig mooi weer geweest. Donderdag avond was ik uitgenodigd om bij een concert te komen kijken van Specifix, een semi-reli band, maar zeker de moeite waard. Hun muziekstijl is een mix tussen funk/soul/pop/(gospel) met 5 zangers, echte feest muziek. Ik heb me dan ook kostelijk vermaakt. Degene die me had uitgenodigd, een van de Chamberlins, kende de bandleden dus ik kon ook nog even backstage, ik voelde me echt belangrijk. Zaterdag avond naar de driving range gegaan om te golfen, daar kun je voor een klein bedrag ($ 12,- voor 100 ballen) je helemaal uitleven met een golfclub. En ik moet zeggen, dat is enorm leuk om te doen. Ik had het nog nooit gedaan maar het is best een goed gevoel als je zo’n balletje een meter of 150 weg slaat.

Ik was meegevraagd om maandag tot en met woensdag mee te gaan naar Tawaranui Regional Park om de kiwi’s te vangen die daar vorig jaar zijn losgelaten. Die kans heb ik natuurlijk met beide handen aangegrepen en ik heb het erg naar mijn zin gehad. Het landschap verschilt toch weer een beetje van Ponui, het is er een stuk steiler en omdat er geen vee in het bos kan komen is het veel moeilijker om je een weg te banen door de varens en de suplejack (liaan) op zoek naar de kiwi’s. Ook is het er een stuk steiler en moest je af en toe halsbrekende toeren uithalen om niet op de rotsen te pletter te slaan. Er waren 15 kiwi’s in het gebied losgelaten waarvan 5 een zender om hadden, deze moesten gevangen worden om de zender te vervangen en nog een paar extra om die nu ook te zenderen. Normaal is het natuurlijk bijna onmogelijk om met het blote oog een kiwi op te sporen, zeker als er maar 15 rondlopen in een gebied zo groot als de Veluwe. Daarom was er ook iemand mee met een kiwihond, een hond die speciaal getraind is om kiwi’s op te sporen. Mooi om te zien hoe de baas met zijn hond samen werkten, de hond is getraind om alleen aan te wijzen waar de kiwi is en verder niets te doen, de baas kan dan de kiwi pakken. Zo hebben we 8 van de 15 kiwi’s kunnen vangen en heb ik heel wat zenders mogen verwisselen. Zolang ik hier ben kan ik net zo goed maar gebruik maken van dat kiwi vang certificaat. De eerste dag zijn we gevolgd door een journalist van de New Zealand Geographic (de National Geographic van Nieuw Zeeland) dus wie weet kom ik er nog in. Ze vond het wel interessant allemaal en grappig dat ik helemaal uit Nederland was gekomen om kiwi’s te bestuderen.
Weer een hoop nieuwe vrienden gemaakt en als ik wil kan in het park overnachten mocht ik weer eens in de buurt zijn. Ik ben ook uitgenodigd door de eigenaar van de kiwihond (een van de weinige wielerfanaten in Nieuw Zeeland) om met hem mee te gaan naar Northland om daar kiwi’s te vangen. Hij is daar de komende 6 weken aan het werk dus ik denk dat als ik weer een keertje een weekendje vrij heb dat ik daar maar eens naar toe ga.

Woensdag weer terug in Auckland en terug in mijn oude vertouwde hostel. De tijd vliegt, nog 7 weken en dan zit het er al weer op. Als iemand nog een stage zoekt in Nieuw Zeeland, Birgit wil dol graag weer een nieuwe stagair. Als ik straks weg ben moet ze alles weer in d’r eentje opknappen.

Vandaag (vrijdag) ga ik weer naar Ponui, voor best een lange tijd deze keer (ongeveer drie weken) en de eerste week in mijn eentje.

Tot die tijd wens ik jullie allemaal heel veel succes en tot de volgende keer maar weer!

Hele dikke groet van Sander “de bij de kladden grijper” Holthuijsen