Weer bijna terug naar huis

Hoi piepeloi!

Nog maar weer eens een teken van leven van Sander. Ik ben alweer terug op het Noordereiland en mijn avontuur zit er al weer bijna op. Het schaapje komt weer op huis aan. Maar zo ver is het nog net niet, ik heb nu nog vijf dagen te besteden in Nieuw Zeeland en ik zal er het beste van maken. Sinds ik mijn laatste vordering aan jullie heb laten weten heb ik niet alleen maar in de zon op het strand gelegen, ik ben nog best actief geweest.
Het laatste dat ik verteld had was het zeeleeuwenavontuur in Dunedin. De volgende dag ben ik nog naar de Albatroskolonie geweest en heb daar verschillende Albatrossen (spanwijdte 3,5 meter) gezien en een aantal jongen. Best indrukwekkend, hoewel je niet heel dichtbij kan komen kun je wel goed zien hoe groot die vogels wel niet zijn. Dunedin is de enige plaats in de wereld waar Albatrossen op het vaste land broeden, de rest is allemaal op onbewoonbare dorre eilanden, dus het was nog wel redelijk speciaal om ze gezien te hebben. Zeker als ze de jongen komen voeden. Ondertussen was het toch wel aan het regenen dus we waren blij dat we de auto in konden zodat we tenminste droog zaten. De eindbestemming van de dag was Oamaru, hier werden we opgevangen door een verschrikkelijk aardige gastvrouw die gelijk allemaal koekjes gebakken had en de koffie al klaar had staan. Ik denk dat ze al een tijdje geen gasten meer had mogen ontvangen en blij was weer eens tegen iemand aan te kunnen praten.

Ondertussen bleef het maar regenen en regenen en de volgende ochtend, je raad het al, regen. Het werd tijd een nieuwe plek te zoeken en mijn oog was gevallen op Mount Cook, lekker rustig en de kans op wat mooier weer. Dat bleek geen hele verkeerde keus te zijn want in Mount Cook (het dorpje) aangekomen scheen de zon en was het algemeen lekker weer. Bij het informatiecentrum aangekomen gelijk een plaatsje geboekt in de Mueller Hut, deze hut ligt op 1800 meter in het zelfde gebied als Mount Cook (hoogste berg van Nieuw Zeeland) en de klim er naar toe moest erg mooi zijn. Volgens het route boekje moest de totale beklimming in 3 a 4 uur te doen zijn.

De volgende morgen dus met de grote rugzak met slaapzak, kleren, pannen, eten en drinken op weg. De schatting van 3 a 4 uur heb ik bij moeten stellen wnt dat haalde ik niet. Na een rustig begin over aangelegde en bijgehouden paden kwam ik al snel bij het iets steilere gedeelte, goed vol te houden maar vermoeiend. Na ongeveer 500 hoogtemeters (ik zat nu op 1300 meter) hield het pad het echter voor gezien en restte mij niets dan oranje paaltjes in de sneeuw. Nu begon het echte zware gedeelte, stijgijzers om en gaan met die banaan! Omdat ik de eerste was in een week tijd (kwam ik later achter toen ik in de hut het huttenboek bekeek) en er de afgelopen paar dagen meer dan een meter sneeuw gevallen was ging het lopen niet van een leien dakje. Allereerst waren niet alle paaltjes meer te zien (veel sneeuw en een paar lawines) en ten tweede was het bovenste laagje van de sneeuw bevroren dus als je een stap nam dacht je eerst dat je kon staan om vervolgens 60 cm de sneeuw in te zakken. Dit alles maakte deze 6 uren (zo lang heb ik er uiteindelijk over gedaan) een van de zwaarste die ik tot nu toe gehad heb. Het is wel enorm rewarding (sorry kan niet op het Nederlandse woord komen) om solo aan te komen bij de hut. Het was ook erg mooi om mijn ene spoor door de sneeuw naar boven zien te zigzaggen. In de hut aangekomen contact gemaakt met de opzichter om te laten weten dat ik onderweg niet door een lawine weg was gevaagd en dat ik (nog) geen tenen aan de kou was kwijtgeraakt. Hierna wat warms te eten gemaakt, lekker warm aangekleed, een boekje gelezen en mijn bed ingerold. Omdat er in de hut niet zo veel faciliteiten waren (geen licht, geen WC, die was dichtgevroren) en ik de enige was die er verbleef (dus niemand om tegen aan te kletsen) ben ik om 20:30 gaan slapen zodat ik er de volgende ochtend fris tegen aan kon. Na een erg koude nacht, het was -5 in de hut toen ik opstond om 6 uur, mijzelf klaargemaakt voor de afdaling. Voor ik naar beneden ging ben ik eerst nog een klein stukje omhoog gegaan, MT Ollivier (1927 m) en toen aan de afdaling begonnen. Deze ging een stuk makkelijker dan ik gedacht had, ik kon ook wel mijn eigen spoor volgen en hoefde dus niet te zoeken, maar toch. Uiteindelijk heeft het me maar 2,5 uur gekost om beneden te komen, en moe maar voldaan kon ik plaats nemen in de auto. Ik was wel blij dat ik die dag niet hoefde te rijden maar dat ik gechauffeurd werd.

Een lange rit in het verschiet op weg naar Kaikura en 7 uur later konden we uitstappen in de walviskijk hoofdstad van Nieuw Zeeland. Natuurlijk de volgende dag ook met een boot op zoek geweest naar deze prachtig mooie beesten. Gelukkig zijn we niet teleurgesteld en hebben we 4 keer een grote potvis mogen aanschouwen, natuurlijk geprobeerd de ultieme walvis foto te maken en ik heb er wel een paar tussen zitten die in de buurt komen. Na Kaikura naar Picton gegaan waar we op zaterdag ochtend de boot ons naar het Noordereiland gebracht heeft.

Op het Noordereiland aangekomen even een vluchtig bezoek gebracht aan Wellington (moest nog even wat uitzoeken) en toen doorgereden naar Palmerston North. Op zich is in Palmerston North niet zo heel veel te beleven (het is best wel een saai stadje eigenlijk) maar ik heb er een aantal vrienden wonen, dus toch de moeite waard om langs te gaan. Om wat geld uit te sparen, en voor de gezelligheid natuurlijk, konden we bij Susie (collega van Ponui) en haar partner in huis blijven slapen. ’s Avonds bruut wezen stappen in Palmy (dat is de naam van de stad voor insiders), nou ja bruut stappen, een biertje wezen drinken in de pub. Ze hadden wel live muziek dus dat was dikke prima!
De volgende ochtend uit brunchen geweest met Phil en Sue (mijn oude stagebegeleider), ik weet niet wat het is maar ik kan het zo goed met ze vinden en het is altijd lachen, gieren, brullen als ik met hun op stap ben. Dat was dus een geslaagde ochtend en terwijl Phil zijn les voor de volgende dag voor ging bereiden (hij is leraar op de Massey University in Palmy) zijn Susie, Daphne (ja, ze is er nog steeds bij) en ik naar een tentoonstelling van Leonardo Da Vinci geweest. Een heel aantal van zijn uitvindingen waren nagebouwd en een groot gedeelte was ook werkend (waaronder een fiets met ketting), heel mooi om te zien en ook onvoorstelbaar dat één man dat allemaal bedacht kan hebben. Het eind van de middag besteed aan het rijden richting het noorden en neergestreken in een plaatsje met een O waarvan ik de naam al niet meer weet.

Op maandag naar Taupo gereden en een Quadbike toer geboekt, twee uur lang door de modder crossen!!! Dat was echt briljant, na een korte instructie en een paar rondjes op een oefenbaantje kon je dan met zo’n grote Quad de paden op en de lanen in. In het begin moet je nog achter de toerleider blijven maar na een tijdje mocht ik voorop en kon ik lekker sjezen en rauzen. Door diepe plassen en moddersporen, steile heuveltjes af en net zulke steile heuvels weer op, ik vond het prachtig. Op een gegeven moment werd ik iets te enthousiast maar wat er toen gebeurde zal ik nog maar even niet vertellen, dat doe ik wel als ik thuis ben en ik kan bewijzen dat ik niet gewond ben 

Vandaag naar Whakatane gereden en morgen heb ik een trip naar White Island geboekt maar omdat het weer niet helemaal mee zit krijg ik morgen pas te horen of het doorgaat. Dat is dus nog even afwachten.
Onderweg van Taupo naar hier even in Rotorua gestopt om te gaan Zorben. Bij Zorben wordt je in een grote opblaasbal gestopt en dan van de berg af gerold. De variant die ik heb gedaan gaat nog een stapje verder, de bal word voor een gedeelte gevuld met warm water en maakt vervolgens in een zigzag parcours zich een weg naar beneden. Het is alsof je in een wasmachine gestopt word en dan een berg afgeduwd. Het was echt lachen!!! Een grote klotspartij!

Zoals gezegd is het even afwachten of de boottocht morgen doorgaat, anders is er vast nog wel wat anders leuks te doen. Verder staat donderdag en vrijdag Ponui in de planning en daarna de laatste paar daagjes in Auckland. Op maandagavond om 23:00 vlieg ik weer terug naar Nederland. Ik zal proberen voor die tijd nog een laatste verslagje uit te brengen en zo niet: Tot snel in Nederland!!!

Heel veel plezier allemaal en denk maar zo: Sander komt naar je toe deze zomer!!!

Hele dikke knuffel en een zoen van,

Sander “Tenzing” Holthuijsen

P.S.

Omdat ik niet echt tijd meer heb om de rest van mijn avonturen te typen zal ik even een kleine samenvatting geven van de afgelopen dagen:

- We zijn naar White Island geweest, prachtig mooi vulkaangebied en erg indrukwekkend.
- Na White Island naar Ponui, daar heb ik een beetje een rondleiding gegeven, kiwi’s gezocht en paardgereden (deze keer met foto’s).
- Nu terug in Auckland, vandaag een beetje shoppen, morgen naar dierentuin en dan maandag naar Nederland.

Ik hoop dat ik voor ik weg ga nog een laatste stukje kan schrijven, anders de ik het in Nederland wel.

Tot over een paar dagen,

Sander.