Pasen and Beyond

Daar was ie weer!

Terug van weggeweest, het is al weer even geleden en er is nog wel het een en ander gebeurd.

Op de zaterdag voor pasen ben ik weer terug gegaan naar Ponui, in mijn eentje, om daar een beetje voor te werken op mijn schema zodat ik wat tijd over had om pap en mam op het eiland rond te leiden.
De eerste dag kwam daar niet veel van terecht, er was namelijk een maar weken eerder een gedeelte van een grote Pohutukawa boom omgewaaid. Pasen was een mooie tijd om die eens in kleine stukjes te hakken. Een heel stel vrienden en familie van de Chamberlins kwam langs op het eiland om dat klusje eens even te klaren. Mijn hulp werd erg op prijs gesteld, en wie de oorkleppen past trekken hem aan, en het duurde niet lang voor ik een kettingzaag in mijn handen had. De hout flinters vlogen om mijn oorkleppen en ik moet zeggen, toch wel erg leuk om te doen. Je zag de berg hout zienderogen kleiner worden. Ondertussen had ik natuurlijk nog niets aan mij eigenlijke werk gedaan, maar dat kon wel een dagje wachten dacht ik zo. Ik ben verschrikkelijk in de watten gelegd door iedereen, ik kon zo aanschuiven bij de lunch, avond eten en zelfs de volgende ochtend bij het ontbeid.
Zondag moest er dan toch echt wel eens wat gedaan worden, ik had al een kiwi uitgezocht waar ik de scanning receiver bij wilde plaatsen. Met de hulp van een vriendelijk stel die me wel even wilde helpen met het sjouwen, accu van 25 kg en de scanning receiver box van 10 kg tegelijkertijd dragen was met net iets te veel van het goede. Kon ik ze gelijk een beetje vertelen wat ik allemaal aan het doen was op het eiland, erg informatief allemaal.
Maandag ochtend vroeg uit de veren want de accu houd het ongeveer 16 uur vol, dit betekend dat je, omdat de nachten langer worden, steeds minder tijd hebt om het apparaat te kalibreren. Afijn, om 7:30 stond ik al weer in het bos te ploeteren. Ik moest nog extra opschieten want de boot naar het vaste land zou om 13 uur vertrekken. Ik was uiteindelijk ruim op tijd klaar en toen ik bij het kamp terug kwam werd me gevraagd of ik wel eens gewaterskied had? Nou, niet dus. En of ik dat wel wilde proberen? Dat wil Ome Sander wel hoor. Dus ik die waterkies aangetrokken en gaan met die banaan! Het is eigenlijk niet eens zo moeilijk, je moet gewoon het touwtje vasthouden en niet vallen, geen kunst aan. De eerste twee keer hield ik mij niet helemaal aan deze twee regels, met als gevolg: natte haren. Hierna ging het een stuk beter en getuige de foto’s ziet het er allemaal wel semi-professioneel uit dacht ik zo.

Op het vaste land aangekomen op zoek gegaan naar pap en mam, die waren ondertussen weer in Auckland aangekomen en ik zou ze richting het eiland loodsen. Fijn om ze weer te zien, ook al zaten er deze keer maar 4 weken tussen. Dinsdag ochtend de camper ingeleverd, expres niet gewassen!! Ha, dat zal ze leren! Het weer zag er niet al te veelbelovend uit maar dat mocht de pret niet drukken. Om een uur of 12 door Dave in Kawakawa Bay opgepikt en naar het eiland gevaren. Daar konden we een auto gebruiken om een beetje rond te cruisen over het eiland, maar nou moet ik toegeven dat ik meestal met de benenwagen mij over het eiland begeef en dus de begaanbare wegen niet uit mijn hoofd weet. Het feit dat de banden bijna geen profiel meer hadden en het een beetje begon te regenen haalde de veiligheidsfactor ook niet erg omhoog. Maar we hebben het kunnen navertellen en ’s avonds zaten we heelhuids aan de dinertafel bij Dave en Ross. Voor het avondeten moest er natuurlijk nog wel even een kiwi gevangen worden. Dat was toch stiekem wel een beetje het doel van deze reis. Het kost me geen moeite meer om ze te vangen, hij zat alleen wel een beetje op een vervelende plaats (in het midden van een moerasje). Maar toch te pakken gekregen, zijn ze toch een van de weinige toeristen die een echte kiwi vast hebben gehouden.
Ik heb helaas gedurende de gehele logeerpartij geen foto’s gemaakt, dus pap als je dit leest e-mail me dan maar een paar goeie dan zet ik ze er bij.
Woensdag weer over naar Auckland, het bleek dat we na te hebben ingecheckt in het hostel niet echt veel tijd meer over hadden om de stad in te gaan. Dat moeten ze dan de volgende keer maar doen. Donderdag avond hadden we een afspraak met Dianne en Gaven om uit eten te gaan. Was erg gezellig, kon ik ze ook het huis laten zien waar ik zo goed ben opgevangen. Een van de eigenaren van het restaurant was een Nederlander, at een toeval allemaal weer. Pap neemt zijn taak als geïnteresseerde toerist wel erg serieus zodat we steeds op hem moeten wachten als hij weer eens een raatje staat te maken met een of ander. Ik moest van Dianne en Gaven nog even doorgeven dat ze zich uitstekend vermaakt hebben die avond.
Donderdag ochtend alles op orde gemaakt voor het vertrek en werd het tijd voor het grote afscheid. Met een ietwat omweg naar het vliegveld gereden en ingecheckt. Nog tijd voor een kopje koffie en een stuk pizza waarna beide ouders door de douane gingen in ik weer helemaal in mijn eentje de grote stad in. Ik heb gehoord dat de vlucht soepeltjes is verlopen, hoewel dit al weer bijna twee weken geleden is en dit voor de meeste van jullie al oud nieuws is. Ik kon het nou eenmaal niet eerde plaatsen.
Met hun vlucht uit Auckland namen ze ook het mooie weer mee, want het begon te hozen en te stormen zodra ze het Nieuw-Zeelandse luchtruim hadden verlaten. Gevolg: Ik kon niet meer naar Ponui omdat het weer te slecht was, en bedankt. Heb de nacht doorgebracht op een verlaten boerderij van de Chamberlins in de buurt va Clevedon. Er woont niemand meer maar hij is nog niet verkocht, geïnteresseerde kunnen zich bij mij melden. De volgende ochtend was het weer nog niet echt heel veel beter, maar ik moest toch over en met gevaar voor eigen leven (en die van mij) heeft Dave me toch maar over gebracht. Het feit dat de hele familie over moest omdat ze naar een bruiloft moesten heeft misschien ook iets bijgedragen aan dit genereuze aanbod. Achteraf had het niet zo heel veel zin dat ik weer op Ponui zat want door het slechte weer kon ik ook niet zo goed uit de voeten. Dan maar alle spullen een beetje opruimen en een beetje administratie voorwerken voor de komende dagen. Heb uiteindelijk nog wel wat werk af gekregen in de dagen die er op volgde. Ik moest alle vogels zoeken want op maandag begon de vangweek. Dan worden alle kiwi’s gevangen en wordt hun zender verwisseld. De batterij gaat ongeveer een jaar mee, en voor dat die leeg is wil je ze wel allemaal weer gevangen hebben, anders wordt het natuurlijk lastig zoeken.

Zondag kwam dan inderdaad een hele rits mensen over, en maandag kon het grote vang spektakel beginnen. Ik was nog niet gecertificeerd voor het vangen van volwassen kiwi’s dus dit was een mooie kans om dat te worden. Ik kan zeggen dat ik het ondertussen wel ben, Joehoe!
Het vangen van kiwi’s is niet zo makkelijk als het klinkt (klinkt het makkelijk dan?) er moet geregeld door heup diepe moerassen gewaad worden, of door het dichte struikgewas achter ze aan gehold worden. Ze waren trouwens erg blij met mij, want met mijn lange armen kon ik er een paarbij de kladden grijpen waar de rest er niet bij kon. En als zelfs ik er niet bij kon omdat ze toch echt wel heel diep in een burcht verscholen waren (tot wel 2,5 meter de grond in) zat er niets anders op dan te wachten tot ze ’s nachts hun burcht uit kwamen en ze dan te bespringen. Erg moeilijk als je bedenkt dat ze verschrikkelijk hard kunnen rennen (meepmeep!) en het ’s nachts redelijk donker is. We hebben er zo ook maar twee kunnen vangen. Aan het eind van de week was ik best wel een beetje bekaf, je maakt dagen van 11-12 uur. Wel erg veel lol gehad en een paar erg aardige mensen ontmoet.
Ik geloof dat er een paar mensen zijn die graag de vangstatistieken van mij willen weten, nou daar komen ze dan: 8 kiwichicks gevangen, 7 zenders verwisseld; 16 volwassen kiwi’s gevangen, 9 zenders verwisseld.

Zaterdag ochtend kwam er al weer een einde aan de vangweek van dit jaar, er zijn 5 kiwi’s die we niet hebben kunnen vinden en waar ik dus later nog achter aan moet. ’s Middags in het hostel ingecheckt en al mijn was gedaan, ik had voor zondag een rustdag ingepland maar omdat het hostel waar ik eigenlijk in wou geen plaats voor me had op zaterdag moest ik er op zondag al weer vroeg uit om te verkassen naar het hostel waar ik in wilde. Kunnen jullie het nog volgen (ik niet namelijk). Het maakt ook niet zo veel uit, waar het om draait is dat ik zondag nog niet uit kon slapen. ’s Middags een wandelingetje gemaakt in Domain Park, wat uitdraaide op een 2 uur durende voetbalwedstrijd met een stel Argentijnen. Wie er gewonnen heeft weet ik niet maar het was wel leuk. Je merkt ook gelijk welke spieren je niet gebruikt als je niet voetbalt. Dikke spierpijn!
Maandag en dinsdag data invoeren op de Uni, en vanavond (dinsdag avond) een spelletjes avond bij Josh (een van de mensen die ik tijdens de vangweek ontmoet heb) dat wordt weer ouderwets gezellig, hoop ik.

Woensdag is het hier ANZAC Day, een soort herdenkingsdag dus wordt er niet gewerkt. Ze hebben hier een berg nationale feestdagen daar wordt je niet goed van.
Vrijdag gaan we als het goed is weer naar Ponui, voor hoe lang weet ik nog niet maar het zal wel weer uitdraaien op een week of 2.

Ik hoop dat de honger naar informatie van deze kant weer een beetje gestild is.
Ik was wel weer een beetje uitverteld. Ik hoorde dat het in Nederland weer mooi weer is (en dat Boogerd na dit seizoen stopt met fietsen), hier wordt het steeds minder mooi weer hoewel het de laatste paar dagen lekker zonnig is geweest.

Nou, tot een volgende keer maar weer.
Wees geen vreemde en laat gerust wat van je horen.

Heel erg veel vriendelijke groeten enzo,

Sander