Daar ben ik weer!

Gegroet Aardlingen,

Het is al weer tijd voor mijn volgende stukje, zoals jullie van me gewend zijn is het al weer een tijdje geleden sinds ik hier wat neergepend heb. Ik zal het weer op pakken waar ik jullie achtergelaten heb.

Ik had zondag afscheid genomen van pap en mam en zou op maandag ochtend om 7 uur van Kawakawa Bay vertrekken naar Ponui. Dat was het plan tenminste, ik was om half zes opgestaan, laatste stukje geplaatst en vol goede moed om kwart over zes vertrokken. Het is ongeveer 45 minuten rijden naar Kawakawa Bay, dus dat moest precies uitkunnen. En nu denken jullie lieve tft-scherm kinderen misschien dat ik wel wat eerderweg had kunnen gaan, maar Dave heeft de gewoonte om meestal iets (tussen de 30 minuten en 2,5 uur) te laat te komen en op dat vroege uur wilde ik alle slaap pakken die ik kon. Alles liep gesmeerd, tot dat ik in de auto stapte en weg reed bij het hostel. De eerste paar kilometer gingen goed maar met mijn slaperige hoofd was ik de verkeerde oprit naar de snelweg opgereden (het was verdorie ook nog donker toen ik opstond, dat is toch geen normale tijd voor een gezonde Hollandse student). Als je in Auckland de verkeerde oprit hebt genomen weet je dat je een probleem hebt, het wordt je namelijk bijna onmogelijk gemaakt om de eerstvolgende afslag er af te gaan en dan gelijk terug de andere kant op te gaan. Ik was dan ook al snel een half uur verder en reed nu weliswaar de juiste kant op maar was feitelijk nog geen meter opgeschoten. Ik had Dave nog wel even een sms’je gestuurd dat ik wat later zou komen, dan kon hij dat met een gerust hart ook doen. Hij stuurde me een sms’je terug dat hij niet op me kon wachten en dat hij stipt om 7 uur zou vertrekken. Wat een narigheid! Met een redelijk tempo naar Kawakawa Bay gereden om daar om half acht een lege pier aan te treffen. Dubbele narigheid! Van Dave kreeg ik te horen dat hij niet op me kon wachten omdat hij een stel schapenscheerders over moest zetten en dat ze anders het werk vandaag niet af zouden krijgen, ik kon ’s avonds mee terug als hij ze weer naar het vaste land zou brengen. Ach, dan maar een dagje minder op het eiland. De twee Duitse vrijwilligers hadden de boot niet gemist en waren dus al wel op Ponui. Ik heb ze maar even een belletje gegeven en verteld wat ze vandaag zonder mij konden doen. Onderweg ergens een lekker ontbijtje gaan eten, heb nog wat boodschapjes gedaan, paps verjaardagscadeau geruild (ik had een fietsshirt van Nieuw Zeeland voor hem gekocht, maar hij heeft denk ik niet genoeg op de fiets gezeten want hij was te klein). Een beetje relaxt in het hostel gezeten en onder het genot van een lekker kopje koffie een boekje gelezen, kortom een relaxt dagje dus. Ik heb er wel voor gezorgd dat ik deze keer wel op tijd bij de pier aanwezig was. Dave hield zich nu wel aan zijn gewoonte en kwam een uur later dan dat we afgesproken hadden. Helaas werk het wachten maar één kant op…

De eerste paar dagen hebben we overdag naar vogels gezocht, niet echt spectaculair, wel redelijk mooi weer. Alleen begon het ’s middags rond een uur of drie altijd te regenen. Dan is het natuurlijk de truc om voor drie uur terug te zijn. De eerste twee dagen is me dat niet gelukt en ben ik dan ook helemaal zeik en zeik nat geregend. Op dinsdag zag ik letterlijk een muur van water op me af komen, door de wind kon je de regen heel mooi zien namelijk. Erg indrukwekkend, maar na een tijdje ook wel erg vochtig. Om dat het als het hier vochtig is ook wel erg glad wordt op de hellingen had ik aan pap gevraagd of hij misschien nog een oud paar stijgijzers had liggen. Dat had hij dus niet, maar na even rondvragen had Jan-Willem Kempenaar, een van de oude klimbuddy’s van pap, die van hem nog wel bewaart. En die mocht ik ook nog eens lenen. Wat een vreugde, wat een jolijt! Ik moet zeggen, ze werken geweldig, ik voel me net Spiderman, wat een grip. Ik dans over de heuvels als ware ik Mary Poppins! En deze keer ook nog eens zonder snoeihard onderuit te gaan, iets wat mij in het verleden menig maal (mijn gemiddelde is 3 keer per dag) is overkomen. Dus bij deze Jan-Willem: Hartstikke bedankt!!!

Omdat we wilde weten hoe laat (of hoe vroeg) de kiwi’s nou eigenlijk naar bed toe gaan wilde we eens een paar nachten in ploegendienst werken. In je eentje hou je het nou eenmaal niet vol van acht uur ’s avonds tot 6 of 7 uur ’s ochtends. Onder het motto: hoe meer zielen hoe meer slaap, heb ik op vrijdag de twee Duitse vrijwilligers getraind in het schatten van de aftstand tot een kiwi met behulp van de radio ontvanger. Dan konden zij tenminste ’s nachts ook aan de slag. Van zaterdag op zondag en van maandag op dinsdag zijn we dan ook de hele nacht in touw geweest met het volgen van kiwi’s. Ik had steeds de late dienst van half twee tot kiwi bedtijd (bleek rond een uur of 7 te zijn) want ik kan goed slapen overdag. Toch handig die nachtdienst bij SGS. Maar in het verleden gedraaide nachtdiensten bieden geen garantie voor de toekomst, want ik was steeds om 12 uur wel weer wakker. Gelukkig hoef je na zo’n nacht kiwi stalken overdag niet zo veel te doen, alleen het volgende slachtoffer vinden.

De rest van de week hard doorgewerkt, ik heb 546 punten i het bos die ik met reflecterende tape mag markeren en waar van in de positie m.b.v GPS vast stel en daar heb ik zo naast de gewone werkzaamheden mijn handen wel vol aan. Ik heb er nu ongeveer 300 gehad dus ik ben al over de helft.
Op woensdag heb ik voor het eerst helemaal in mijn Remi een kiwi chick gevangen en de zender verwisseld. Ik ben nu officieel gecertificeerd kiwi vanger, kijk dat kan ik dan weer mooi op mijn CV zetten. Van vrijdag op zaterdag en van zaterdag op zondag nogmaals in den avondstonde er op uit, soms heb je tijdens zo’n nachtelijk avontuur niet zo veel te doen. Het is de bedoeling dat je om de 5 minuten de afstand schat en de richting vaststelt van waar de vogel is, tussendoor kun je nog naar andere vogels in je buurt zoeken en daar de afstand van schatten de richting vaststellen. Hellaas zijn er niet altijd vogels in de buurt van de vogel waar jij achteraan zit, en dan duren 5 minuten erg lang kan ik wel vertellen. Als tijdverdrijf ga je dan maar Yahtzeeën (zit op mijn telefoon, mijn topscore is 375, van een yahtzee kenner hoor ik graag of dat een beetje hoog is of niet) of dit stukje schrijven bijvoorbeeld. Tot aan deze zin heb ik dit midden in de nacht geschreven.

Zo, de nachtdiensten zitten er weer op, terug in het normale ritme. Deze week staan we nog een aantal taken in de planning, te beginnen met het vangen van een andere kiwi chick, scanning receivers, GPS locaties vastleggen en overdag vogels zoeken. Het vangen van de kiwi was het belangrijkst (kunt niet te lang wachten anders zijn de batterijen van de zender op en kun je zo’n beest natuurlijk nooit meer vinden) dus maandag er op uit om die vreemde vogel te zoeken. Natuurlijk helegaar nergens te vinden, hele dag aan de wandel geweest met nul resultaat, wel aan de conditie gewerkt, dat wel…
Voor dinsdag en woensdag de scanning receiver, dus dinsdag opzetten en woensdag kalibreren en vegetatieopnamen doen. De uren die we over hadden hebben we nog wel een poging gedaan maar niets kunnen vinden. Je vraagt je soms af waar die koekenbakker zich al die tijd aan het verstoppen is, want op donderdag hadden we de kiwi binnen het uur te pakken. Ik heb mooi mijn “zender verwissel skills” op de proef kunnen stellen en bewezen dat ik dat certificaat toch echt wel waard ben ;)

Naast de serieuze kanten van het eilandleven maak je ook nog wel eens wat leuks mee, ik wordt door Dave aan alle kanten meegesleurd om dingen te bekijken (“ik heb een nieuwe regelunit voor de generator, wil je zien? Laat ik gelijk even zien hoe je hem bediend” Tuurlijk Dave.) maar ook om mee te helpen bij het melken van de huiskoe, het scheren van schapen (inderdaad, ik heb een schaap geschoren) en het opdrijven van het vee en de schapen. Ik moet zeggen, ik zou nooit zelf een boerderij willen hebben, maar om in je vrije uurtje even mee te helpen is toch wel erg leuk. Haalt mijn gedachten ook even van het werk af, en de twee duitse vrijwilligers die me steeds meer op mijn zenuwen beginnen te werken.

Woensdag waren we uitgenodigd om bij de Chamberlins te komen dineren. Ros had de meest lekkere lamsbout (van eigen lam) klaargemaakt, werkelijk waar heerlijk. Mmm, lamsbout.
Ik zag mijn kans schoon om de cadeautjes die uit Nederland overgekomen waren te overhandigen. Ik had een Nederlands pakket bedacht bestaande uit een kaasschaaf (hebben ze hier bijna niet, lopen allemaal te klooien met messen) Nederlandse vlaggetjes voor op de kaas (als je dan toch zo nodig met een mes kaas wil snijden maak er dan maar blokjes van) pannenlappen (hand gebreid door oma’s, een set rood-wit-blauw en een oranje-witte set) en het meest curieuze item: een flessenlikker! Ik heb ze laten raden wat het was, maar verder als een schuifje voor in een casino en een rugkrabber kwamen ze niet. Ze konden zelfs na ik het had uitgelegd niet begrijpen dat wij Nederlanders zo iets gebruikten. Dit gaf me mooi de gelegenheid het volgende cadeau te geven: The UnDutchables, een boek geschreven door twee Amerikanen over Nederland en Nederlanders. Werkelijk waar, hilarisch, als je de kans hebt moet je hem maar lezen, hij is er ook in het Nederlands. Over allerlei gebruiken en eigenaardigheden die we in Nederland hebben. Wist je bijvoorbeeld dat wij de enige zijn die ons lepeltje in het kopje laten als we een kopje koffie drinken? Of een flessenlikker gebruiken.

Woensdag avond begon het langzaamaan te miezeren en tegen middernacht was het al een flinke regenbui. Het is geen seconde meer droog geweest tot vrijdagochtend. Als gevolg van deze bak met water die naar beneden was gekomen kon je verscheidene transformaties aanschouwen, niet alleen van kleine stroompjes die heuse rivieren worden en moerassen die overstromen en zo van weilanden nieuwe moerassen maken, maar ook het gras dat van dor geel naar fris groen overging en zelfs de kippen hadden kuikens (maar of dat door de regen kwam weet ik niet 100% zeker, het kan ook de onweer zijn geweest, hoe werken die dingen ook al weer?). Op het moment zijn er erg veel Paradise Shellducks op de weilanden hier en die beesten maken constant geluid, ik zal proberen uit te leggen hoe dat gaat, kijken of jullie de overeenkomst zien 
Het vrouwtje maakt bijna non-stop een hoog en schril blah, blah, blah, blah, blah enz. geluid en het mannetje zegt daar af en toe een raspend euhum doorheen. Alsof hij wil zeggen: ik vindt het wel interessant dat je verteld welk merk de buurvrouw als afwasmiddel gebuikt.

Een klein nadeeltje was wel dat in plaats van m.b.v. een boomstam een stroompje over te gaan om in het onderzoeksgebied te komen, je nu én geen stroompje (nu rivier) én geen boomstam (nergens meer te vinden) meer had. Dat werd dus tot aan je knieën in het water en de rest van de dag natte voeten. Toen ik aan de overkant was hadden de twee duitsers besloten dat natte voeten geen stijl was en dat ze wel terug gingen om de cottage op te ruimen (thanks guys). Kon ik verdorie in mijn eentje al het werk op knappen. Dat is denk ik het verschil tussen een stagiair en een vrijwilliger, en tussen iemand die wil werken en niet (ik hoop niet dat mijn irritatie te veel naar boven komt, als dat zo is moeten jullie het maar zeggen) GRRRRRRRRRRRRR, zo dat is er uit, GRR, oh sorry, had nog een klein restje over.

Vrijdag rond 18 uur weer afgezet in Kawakawa Bay en op weg naar Auckland. Ik ben nu neer gestreken bij Dianne en familie, erg gezellig en warm. Terug in de beschaafde wereld!

Zo, weer een stukje af,

Ik kan als kleine bijlage wel een kleine update geven over pap en mam, het laatste wat ik van ze gehoord heb is dat ze naar Kaikura gingen om walvissen te kijken en de 2de weer naar het Noordereiland komen. Op 10 en 11 april wil ik ze naar Ponui halen, dan kan ik 12 april even met ze mee naar het vaste land om Auckland te laten zien en ze op het vliegveld af te zetten.

Tot zo ver mijn plannen, verder deze week wat werk op de uni, wat dingen kopen, naar de kapper, schoenen en broek laten repareren en dan kan ik er wel weer even tegen aan.

Heel veel vriendelijke groeten van mij, ik lees al jullie commentaar en dat geeft me weer zin om een nieuw stukje te schrijven.

Tot over een maand of 5, en sommige wat sneller,

Sander