De afgelopen week met pap en mam

Dat is snel, dat lijkt de overtoom wel!
Nou inderdaad, dat is zijn jullie niet van me gewend, maar ik zal beloven dat het eerstvolgende stukje pas over een week of twee komt.

Vrijdag ben ik wezen rondneuzen voor een nieuwe camera (in de oude zat af en toe een rij dode pixels in de foto) en ze zijn hier ondertussen ook bekent met het fenomeen “Holthuijsen” ik ben natuurlijk alle fotozaken langs geweest en inmiddels staat de koffie al klaar als ik binnen kom. Uiteindelijk was mijn oog bij verschillende zaken op een en de zelfde camera gevallen, de FujiFilm finepix S6500fd. En ik had al wel een beetje besloten dat deze het zou worden. Bij de laatste zaak waar ik was geweest hadden ze de actie dat als je die camera kocht je er een ticket naar Australië bij kado kreeg. Dat was even mooi meegenomen, dacht ik zo. Dus ik had besloten er een nachtje over te slapen en dan morgen terug te komen. ’s Avonds nog even met een paar vrienden uit het hostel een biertje wezen drinken in de pub (moet toch ook de sociale medemens niet verwaarlozen). Ik de zaterdag ochtend naar die fotozaak, camera gekocht, ticket gekregen en alles liep gesmeerd. Voor ik de winkel uit liep heb ik nog even de kleine lettertjes achter op het ticket gelezen en ja hoor daar was het welbekende addertje: “for New Zealand residents only” dus niet voor buitenlanders. Ik terug, ik vertellen wat ik net gelezen had en dat ik de camera dan niet hoefde. Waren zij een beetje van geschrokken en ze boden me wel hun verontschuldigingen aan, en ik ging maar eens kijken of ze dan wat wilde zakken met de prijs. Ze wilde als goedmakertje wel een regeling met me treffen, een gratis 1 GB geheugenkaart en $150,- van de prijs af, dat is $300,- korting. Daar koop je dan misschien wel geen ticket voor naar Australië, maar dat is toch beter dan niets. Ik tevreden, zij iets minder. En naar Australië ga ik dan wel een andere keer.

’s Avonds nog een feestje bij een collega van de Universiteit (mijn nachtrust komt wel iets te kort). Op dat feestje hoorde ik dat er een aantal mensen de volgende dag op dolfijnen safari gingen, mee met een onderzoeker die onderzoek daar naar deed. Dat leek mij wel wat, maar ik had geen kaartje. Zondag ochtend toch maar op de bonnefooi richting de haven en maar proberen mijn weg naar binnen te lullen. Misschien heb ik een extreem vriendelijk gezicht, maar het was geen probleem, voor $20,- i.p.v. $140,- mocht ik mee. Zondag heb ik dus voor het eerst van mijn leven dolfijnen (Common Dolphins) gezien. Mooi man! En als klap op de vuurpijl ook nog een 15 m lange walvis (Bryde’s wale), toppiejoppie!! Gelijk mijn nieuwe camera uit geprobeerd, wel wennen dat je alles in kon stellen en dat hij zo snel reageert, maar jullie mogen zeggen of de foto’s beter of slechter zijn dan de vorige.
Omdat het pas Chinees nieuwjaar was geweest was er in Auckland een lampionen festival, daar ben ik zondag avond nog even heen geweest (ik verveel me hier geen minuut). Heerlijke Chinese gerechten gegeten, en mooie lampionen en spetterend vuurwerk gezien.

Maandag ochtend zouden pap en mam aankomen in Auckland en ik had beloofd dat ik ze op zou komen halen van het vliegveld. Ik was op tijd weggegaan, maar had een verkeerde oprit genomen waardoor ik gelijk 45 minuten in de file stond voor ik de andere kant op kon, en het meest vervelende gebeurden, namelijk dat ze al uit de douane waren voor ik er was. Dat was wel een beetje jammer (vooral stom dat ik de weg ondertussen nog niet een beetje ken in Auckland). Wel weer blij natuurlijk dat ik ze weer zag en volgens mij waren ze ook wel blij dat ze mij weer zagen. Vervolgens hebben we de camper opgehaald, een 6-persoons want de 4-prsoons waren op, en zouden we naar de Universiteit rijden. Dat wil zeggen het plan was dat pap en mam acht mij aan zouden rijden en ik de weg zou leiden. In het begin ging het nog wel redelijk maar pap moest wel wennen aan het links rijden en de camper enzo dus het ging niet zo vlot. Toen we eenmaal op de snelweg waren begon het gedonder. Ik probeerde zo langzaam mogelijk te rijden (60 km/h) omdat we op een bepaald punt gelijk nadat we ingevoegd hadden 4 banen naar rechts moesten om de goede kant op te gaan, en op dat punt raakte ze me kwijt. De meerderheid van ons drieën in de stress, camper aan de kant en ik weer zoeken waar ze waren. We hebben het uiteindelijk zo opgelost dat ik in de camper reed en pap mij volgde in mijn auto. Dat ging een stuk beter. Wat veel mensen niet verwachten is dat van de ene kant van Auckland naar de andere kant ongeveer 45 km en bijna een uur rijden is. Alles is goed gekomen hoor. Meteen mijn ouders maar even voorgesteld op de Uni, even kopje koffie gedronken en op weg naar de eerste bestemming. The Bay of Islands, ik heb het eerste stuk gereden zodat de rest een beetje uit kon rusten, en na een uur of 3 heeft pap het stuur over genomen en het laatste stukje in alle rust naar de camping gereden. Het is toch wat relaxter in een mooie omgeving dan in een drukke stad.

Maandag ochtend de camper even goed ingepakt en rustig ontbeten, hierna naar Waitangi en de bijbehorende Maori nederzetting gegaan, hier is in 1835 een of ander verdrag getekend en ligt ook de grootste oorlogskano van de hele wereld. Konden iets van 150 man in. ’s Middags een wandeltocht naar watervallen gemaakt waarbij je ook een stuk door een mangrovebos moest lopen. Erg spectaculair. Moe maar voldaan aan het eind van de middag een volgende camping opgezocht en een hapje gegeten.

Voor dinsdag hadden we een boottocht gereserveerd met een “tallship” een redelijk groot zeilschip. Gedurende de nacht had het verschrikkelijk gehoosd dus we zagen de bui al hangen (letterlijk en figuurlijk). Eerst met de veerboot(je) over van Paihia naar Russel en daar opstappen op de R. Tucker Tompson, een flink zeilschip dat ons deze dag zou moeten vermaken. Het zag er niet zo goed uit vandaag, donkere wolken en een flinke bries. Maar we hebben de hele dag geen regen gehad. Na ongeveer een uurtje varen kwamen we de eerste dolfijnen al tegen, dit keer bottlenose dolphins. Ik heb geprobeerd er een beetje degelijke foto van te maken en het is wel redelijk gelukt. Voor de lunch mocht er gezwommen worden, en was er een touw overboord gehangen om op spectaculaire wijze overboord te zwaaien. Dat was niet tegen dovemans oren gezegd, voor ze er erg in hadden waren pap en ik al overboord gezwaaid. En na een tijdje durfde zelfs mam de zwaai aan, kijk maar naar de foto’s. Na het zwemmen een welverdiende lunch en met een terugtocht voor de wind voor de boeg kon er gerelaxeerd worden. Na de zeiltocht zijn we doorgereden naar de westkust en hebben in Opononi de camper geparkeerd.

Op woensdag naar het grote boze Kauri bos gereden, ik was hier al eens eerder geweest, maar die enorme bomen maken nog steeds indruk op me. Pap en mam waren ook overdonderd, ze werden er gewoon stil van. Deze keer ook naar de zeven na grootste boom van Nieuw Zeeland geweest, hier kun je gewoon naast staan. Hij heeft een doorsnede van 3,98 m heb ik uitgerekend. Je hebt eigenlijk te weinig tijd om alles te zien wat je wil, en we moesten echt wel door naar Auckland om mijn auto op te halen en door te reizen richting het zuiden. Om een uur of 5 waren we dan ook in Auckland, en gelukkig was mijn auto er nog steeds. Een stukje ten zuiden van Auckland hebben we uiteindelijk kampement opgeslagen, even eten gehaald bij de plaatselijke take-away en weer een dag voorbij.
Tatoeëerder

Donderdag achter elkaar aan gereden naar Rotorua, nog best een stukje rijden maar na 4,5 uur waren we dan toch op de camping aangekomen. Deze was gesitueerd aan een prachtig blauw meer, we hebben er niet in gezwommen, maar het zag er wel mooi uit. We zouden ’s middags opgehaald worden voor de ultieme Maori ervaring. Om 4 uur werden we van de camping opgepikt met een bus en werden we naar een verzamelpunt gebracht. Hier mocht er betaald worden. Ook kregen we een filmpje te zien over de reis van de maori van hun thuishaven in China via een aantal tussenstops in Nieuw Zeeland terecht zijn gekomen. Hierna werden we naar het dorp gebracht, onderweg moest er een stamhoofd uitgekozen worden omdat onze stam (lees; bus) welkom geheten moest worden. Omdat niemand zich aanmeldde koos de buschauffeur iemand uit, ik was blij dat ik het niet was maar een op leeftijd zijnde Engelsman. Ik denk dat het stamhoofd een ouder iemand moet zijn, dus wees maar blij dat jij niet bent uitverkoren pap. In het dorp aangekomen werden we inderdaad welkom geheten. Met veel tamtam en geschreeuw werden de stamhoofden uitgetest door de maori krijgers en uiteindelijk goedgekeurd. Toen mocht ook de rest van onze stam naar binnen en kon het feest beginnen. Het is een verschrikkelijk leuke avond geworden, inclusief haka (de krijgsdans) en gezang. Heerlijk gegeten en veel mooie en indrukwekkende dingen gezien. Als ik terug ben zal ik de filmpjes laten zien die ik gemaakt heb.
Op de terugweg van het dorp heerste er een extreme schoolreisjes stemming (waarschijnlijk aangemoedigd door het drankgebruik van de engelse medepassagiers) en moesten er liedjes gezongen worden en werd er geroeid. Als afsluiter nog met drie bussen achter elkaar een aantal rondjes om de rotonde en weer veilig afgezet bij de camping.

Zaterdag hadden we ingepland om de thermische activiteit van de streek te bekijken. We zouden naar “Hell’s Gate” gaan, een park waar het erg warm onder de voeten kan worden. Erg indrukwekkend om te zien, overal stoom, borrelende modderpoelen, zwavel kristallen en een rotte eieren lucht. Als afsluiter van de dag zijn we in een van de modderbaden gaan zitten (erg goed voor de huis naar het schijnt) en met huidjes zo zacht als babybilletjes naar de camping terug. Onderweg nog wat geshopt, en ik zit nu weer dik in de sokken.

Zondag moest ik weer afscheid nemen van pap en mam, zij gaan door naar het zuiden en ik moet weer aan de noeste arbeid. In 5 uurtjes van Rotorua naar Auckland gereden en weer ingecheked in het hostel waar ik meestal verblijf. “s Avonds de nodige spullen gekregen van Birgit, en om 7 uur moet ik in Kawakawa bay zijn.

Op het moment van schrijven is het bijna kwart over 6 in de ochtend en ik ga nu vertrekken naar Ponui. Ik hoop dat jullie weer een beetje op de hoogte zijn van mijn (en onze) avonturen.

Tot de volgende aflevering en voor nu, oogjes dicht en snaveltjes toe.

Sander