Eindelijk

Een bijzonder goedendag,

Het is al weer een tijdje geleden sinds ik wat gepost heb op mijn weblog, ik ben namelijk al die tijd verstoken geweest van het Internet (het is afzien, ik weet het.

Maar ik heb het naar mijn zin gehad op Ponui, daar heb ik drie weken vertoefd. Maar voor ik naar Ponui ging ben ik samen met Sue en Phil naar TiriTiri Matangi geweest. Zoals jullie ongetwijfeld bekend is (ik ben er al eens eerder geweest en toen heb ik er uitgebreid over verteld), is Tiri een vogel hemel, heel veel bijzondere soorten en gemakkelijk te spotten. De vorige keer had ik dan ook de meeste soorten gezien, maar het blijft leuk.
Deze keer waren er ook een aantal mensen van de Universiteit die er vogels aan het vangen waren, dat kwam mooi uit, dus nu heb ik stichbirds vast gehouden en een kokapo kuiken gezien (met prachtige fel paarse “lellen”). En uiteraard zijn we er ’s nachts ook nog op uit geweest, Phil had namelijk nog nooit een tuatara (oerhagedis) gezien. Wel grappig dat ik (als buitenlander) die de vorige keer wel gezien had. Maar ik had nog geen “little spotted kiwi” gezien, en die stond toch wel hoog op mijn prioriteiten lijstje. Tiri is bijna de enige plaats in de wereld waar je een redelijke kans heb dat je hem ziet. Hij komt ook bijna nergens meer voor, er zijn er nog iets van 2000 in de hele wereld. Maar Phil en ik hadden beide onze avond, want we hebben én tuatara’s én kiwi’s gezien. Weer eentje die ik van mijn lijstje af kan strepen. Ook nog wezen snorkelen (wel overdag natuurlijk) en dit was voor het eerst dat ik ook daadwerkelijk dingen gezien heb, veel vissen, kwallen, inktvissen en zand.
Ik merk trouwens dat nu ik bijna alleen maar engels spreek en schrijf ik een beetje moeilijkheden heb mooi lopende Nederlandse zinnen te produceren. Dus als het hier en daar een beetje krom loopt bied ik mij bij deze vast mijn verontschuldigingen aan: Sorry!
Ik heb in ieder geval een fantastisch weekend gehad met erg leuk gezelschap, Phil had ook een Amerikaanse collega en zijn zoontje mee genomen, en ik heb erg veel gelachen met hun.

Op zondagmiddag weer terug gekomen, om op maandag ochtend al weer te vertrekken naar Ponui. Dit maal waren we met zijn vieren, Birgit, Patrick en Sabine (een Duits stel dat vrijwilligers werk wilde doen) en ik.

Op weg naar Ponui moesten we nog even wat mensen afzetten op Rotorua Island. Dit eiland dat in het bezit is van het Leger des Heils, was tot een aantal jaar geleden nog in gebruik als afkickcentrum voor alcoholisten. Hoewel sommige mensen op he eiland er wel uit zagen alsof ze een drankprobleem hadden is het vanwege geldgebrek niet meer als zodanig in gebruik. We konden een uurje op het eiland rondlopen (wel weer grappig, want als niet verslaafde kom je hier anders nooit). Hierna doorgegaan naar Ponui.

We hebben veel werk verzet in de drie weken die volgde. Zo ben ik een aantal nachten er op uit geweest om een kiwi te volgen. De langste nacht was bijna tien uur achter elkaar, en het ergste was nog dat de kiwi die ik aan het volgen was niet zo heel ver bij zijn burcht vandaan ging. Ik kon dus al die tijd op de zelfde plek blijven zitten en om de vijf minuten zijn positie op schrijven, ik kan je wel vertellen dat je het dan best wel koud krijgt na een uurtje of vijf. Andere nachten was het juist precies omgekeerd, dan ging die verdraaide kiwi er als een speer vandoor, en ze kunnen een stuk sneller door dicht struikgewas rennen dan ik dat kan. Maar ik moet zeggen, het heeft toch ook wel wat zo in het pikkedonker in je eentje in het bos zitten. Met al die vreemde geluiden om je heen. Ik heb al een aantal niet gezenderde “wilde” kiwi’s gezien, en ratten, en spinnen zo groot als een muis. Ook heel wat kiwi’s gehoord, ze maken echt een heel raar geluid en soms gaat een mannetje en een vrouwtje een duet aan, dat is wel apart om te horen.
Verder moesten er ook al de andere werkzaamheden uitgevoerd worden, zoals het vinden van de vogels overdag, het uitzetten van “scanning receivers”, vegetatie opnamen en GPS posities vastleggen.

Tegen het einde van ons verblijf hebben we nog een zonnepaneel opgezet, hiervoor moest wel eerst een gat van een meter diep gegraven worden (blaren!) en daarna weer vullen met aarde en aanstampen met een stok met een gewicht aan de onderkant (zodat het extra compact en stevig wordt). Volgens Dave zou je als je het goed doet meer aarde nodig hebben om het gat met paal te dichten als dat je er uit gehaald hebt. Zo veel hadden wij in ieder geval niet nodig, maar we hadden ook niet echt veel over, ach hij blijft wel staan denk ik. Het spaart in ieder geval een dagelijkse 2 km wandeling met een 25 kg zware accu uit, want nu kunnen we die opladen in het bos. De volgende keer zal ik een foto plaatsen van de constructie. Ik heb niet echt heel veel spannende dingen mee gemaakt als ik eerlijk ben, vooral veel en hard gewerkt. Eten, werken, slapen.

Nu ben ik weer terug en helemaal enthousiast want pap en mam komen over 3 daagjes, ik hoop dat ze er een beetje zin in hebben. Ik zal ze maandag ochtend van het vliegveld halen en ze de stad een beetje laten zien (als ze niet te moe zijn na de lange reis). De eerste week dat ze hier zijn heb ik vrij gekregen om met hun rond te reizen, dus dat is wel gezellig. Ik hoop dat het weer een beetje mee zit en dat we veel mooie dingen zien. Ik heb al een paar ideetjes voor plaatsen waar we heen kunnen gaan.

Ik laat het hier bij, anders wordt het toch alleen maar gezwets en daar zit natuurlijk niemand op te wachten.

Ik hoop dat in Nederland alles nog goed gaat en iedereen nog een beetje gezond is.

Tot de volgende keer en heel veel extreem vriendelijke groeten van mijn persoontje.

Sander