Een bericht van de verloren zoon.

Howdy Partners!!!

Hoe is het nou? Met mij gaat alles nog steeds naar behoren, alles werkt nog.
Jullie zullen misschien wel denken “waarom opent hij zijn stukje nou met een typisch Amerikaanse uidrukking?” Dat komt zo, ik ben afgelopen week ingelijfd in het gilde van de cowboys. Er moesten namelijk wat koeien “verweid?” worden, dat wil zeggen dat ze van het ene weiland naar het andere gebracht moeten worden. En daar komen de cowboys in het spel. Ik mocht dus helpen met dit gebeuren. En omdat ik toch een Nederlander blijf (en geen paard kan rijden) heb ik de koeien opgedreven op de fiets! En dat gaat hartstikke prima, het is misschien wat zwaarder dan op een paard zitten (het is er namelijk behoorlijk heuvelachtig) maar daarom niet minder effectief (en leuk).

Dit was ongeveer het meest spectaculaire wat ik de afgelopen week op Ponui heb meegemaakt, er moest namelijk gewoon hard gewerkt worden. Dagen van 10 of 11 uur waren eerder regel dan uitzondering, met mijn conditie is dus niets mis, want er wordt veel geklommen en gesjouwd. Zo moeten voor een experiment met zogenaamde “scanning receivers” twee keer per dag 25 kg zware accu’s van en naar het kamp gesjouwd worden. Daar wordt je wel een beetje flauw van na een tijdje (2 keer). Maargoed, ik mag niet klagen. Het weer was goed, een beetje regenachtig en klam in het begin maar de rest van de week was prima.
Op de weg uit het bos kwam ik op een avond nog een “morepork” (soort uil) tegen, er is op het eiland een albino variant gezien maar die heb ik nog niet mogen aanschouwen. Van de originele versie heb ik wel een foto kunnen maken.
Ook is er een nieuw gezicht op het eiland, namelijk een baby ezel. Op Ponui hebben ze een eigen soort de ”Ponui donkey” er wordt niet veel mee gedaan en wat je er aan hebt weet ik ook niet, maar ze zullen wel niet zo lekker smaken. In ieder geval was er dus een ezeltje geboren en dat zag er dan toch wel weer semi schattig uit. Zijn (of haar) naam is Parachute, genoemd naar een muziekfestival. Het is een soort vier daagse EO-jongerendag inclusief regels als: Geen rok boven de knieën, geen alcohol, niet toegestaan voor een jongen en een meisje om 1 tent te slapen tenzij je met elkaar getrouwd bent. Oftewel, ze halen alles wat een festival leuk maakt weg, en toch komen er nog 26.000 mensen op af. De familie Chamberlin was hier naar toe geweest en tijdens hun afwezigheid is het ezeltje geboren, vandaar dus de naam.

Afgelopen vrijdag ben ik weer terug gekomen en nu ben ik bezig met het in de computer zetten van de gegevens die we verzameld hebben in het veld. Een beetje saai werk maar het moet ook gebeuren. Ik ben afgelopen dinsdag nog naar “Groove in the Park” geweest. Een muziek festival (niet in een park zoals de naam suggereert, maar op het terrein van een racebaan). Het was wel leuk, maar niet echt mijn muziek smaak. Het varieerde van “kutmuziek” tot “baggerherrie” en toch heb me vermaakt. ’s Avonds naar de presentatie van iemand van onze afdeling, gehouden voor het Ornitological Institute of New Zealand.

Ik zit nu in een hostel (The Brown Kiwi, hoe toepasselijk). Zaterdag en zondag ga ik voor twee dagen naar Tiritiri, Phil belde me op of ik zin had om mee te gaan, ze hadden nog een bed over. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen, kijken of ik deze keer wel een Little spotted kiwi zie. Aanstaande maandag weer naar Ponui, deze keer voor een week of drie. Ik kom dus net op tijd terug om pap en mam van het vliegveld te halen, en dan heb ik nog even de tijd om ze een beetje wegwijs te maken. Ik hoop dat ze er al een beetje zin in hebben.

Ik ga afsluiten, sorry voor een beetje een saai verhaaltje maar het kan niet altijd feest zijn natuurlijk.

Vanuit een zonnig Nieuw Zeeland groet ik u hartelijk,

Sander

P.S.

Ik heb de foto’s van mij met kiwi in mijn bezit gekregen dus die heb ik er gelijk maar bij gezet. Dat is dan weer een lichtpuntje in de donkere dagen dacht ik zo!