Twee weekjes Ponui

Mag ik u hartelijk groeten?
Ja?
Dan groet ik u bij deze hartelijk!

Het is al weer even sinds ik voor het laatst wat geschreven heb dus ik dacht, ik doe weer eens een poging op deze hi-tech schrijfmachien.
Er is nog wel wat gebeurd sinds de laatste keer dat ik wat van me heb laten horen, zo ben ik voor bijna twee weken naar Ponui geweest om kiwi’s te vinden en te vangen.
Op maandag den achtste januari in het jaar des Heeren 2007 vertrokken Birgit (mijn stagebegeleider) en ik vol goede moed naar Kawakawa Bay (mijn mijn auto), alwaar wij aan zouden monsteren op de rubberboot van Dave (de eigenaar van het eiland). De afspraak was dat we “rond” zes uur die middag zouden vertrekken uit de baai, echter om zeven uur was hij er nog niet. Naar mijn weten zitten ze op het eiland nog niet in een andere tijdzone, maargoed. Uiteindelijk waren we om kwart voor negen dan toch eindelijk onderweg en na een wilde rit over de woeste bare toch op Ponui aangekomen. Vlug onze spullen uitgepakt en eten gemaakt want we waren ondertussen uitgehongerd. Het weer viel nog niet eens zo heel erg tegen, een klein miezertje, verder niets. Toen we op de boot stonden te wachten werd ons een tropische storm beloofd door de lokale visser bevolking, maar daar was nog niets van te merken. De volgende dag al vroeg uit de veren om zo veel mogelijk kiwi jongen te vangen. Het was weer tijd om de zenders te verwisselen, en voor de batterij van de oude op raakt wil je ze wel gevonden hebben.

Het record staat op 5 kiwi’s in 10 uur, en met mijn grote mond zei ik dat dat wel te verbeteren was. Aan de slag dus. Van de tropische storm was nog niets te merken. Tenzij je een strak blauwe hemel wilt classificeren als een tropische storm. Van de voorspoed in het kiwi’s vangen was nog niet echt veel te merken, want aan het eind van de dag hadden we er 1 gevangen en 4 uur achter en ander aan gezeten zonder resultaat. Ze kunnen toch een stuk sneller door de dichte begroeiing lopen dan ik :) Ach, morgen is weer een dag. Vroeg te bed want je wordt wel moe van de hele dag door de bossen sjouwen. Woensdag was het een stuk tropischer, dat wil zeggen, het was allejezus warm en vochtig. Zelfs als je alleen ademde moest je al zweten. Vandaag mocht dan voor het eerst een kiwi vangen, spannend dus. Na een uurtje zoeken hadden we er dan eindelijk eentje in het vizier. Hij moest toch echt hier ergens in de buurt zitten, links van mij hoorde ik iets. En ja hoor, wat ruist daar door het struikgewas? Een kiwi. Je kunt een kiwi niet zomaar bij het lichaam vast pakken want ze hebben geen borstbeen. Dus je zou ze fijn kunnen drukken als je dat deed. De juiste manier om een kiwi te vangen is zo gauw je hem (of haar) ziet naar de poten te duiken en dan ondersteboven aan de poten in de lucht houden. Vervolgens leg je de kiwi als een baby in je arm. Het is dus gelukt, mijn eerste kiwi was gevangen!!!! Ik zat wel onder de schrammen, maar ach, een kniesoor die daar op let. Zendertje verwisseld en klaar is kees (of Carryn in dit geval). Op naar de volgende, die kwam die dag dus niet. Wat een teleurstelling, de hele dag gezocht maar ze niet kunnen vinden. Wel een paar uur achter eentje aan gezeten (de zelfdeals de dag ervoor) maar de rekel was ons steeds te snel af. En als ze je eenmaal door hebben is er geen houden meer aan, dan zijn ze al weg voor je dicht genoeg in de buurt kan komen om ze te vangen. ’s Avonds begon het dan eindelijk te regenen, het gras begon er al een beetje geel uit te zien. Donderdag maar weer een poging wagen, omdat we niet precies wisten waar ze zaten hebben we om het hele gebied heen gelopen om ze te vinden. Uiteindelijk, na zeker al 5 of 6 aan de wandel te zijn kregen we het signaal van een van de vermiste door. En niet veel later had ik deze dan ook gevangen, met een gespannen en geconcentreerd gezicht heb ik deze zender vervangen, zoals op de foto is te zien.

Op vrijdag kwam Esther met haar ouders langs, om even te laten zien waar ze al die tijd had rondgebracht. Ik hoop ook dat ik pap en mam het eiland kan laten zien. Ik heb de dag besteed aan het zoeken naar mannetjes kiwi’s en de mogelijke nesten die ze hadden. Helaas begon het tegen het middaguur enorm te hozen, en dan bedoel ik echt met bakken uit de hemel, waardoor je met twee minuten tot aan je onderbroek doorweekt bent. En omdat de gevoelige elektrische radio ontvanger schijnbaar niet zo goed tegen water kunnen moest ik al weer vroeg op huis aan. Vrijdag avond is de hele kliek (inclusie Birgit) weer naar het vaste land getrokken en bleef ik helemaal in mijn alleentje op het grote eiland achter. Nou ja, de familie Chamberlin was er ook nog, maar die reken ik niet mee. Op zaterdag een rustdagje gehouden, dat wil zeggen lekker in de zon liggen en een beetje gitaar spelen en lezen. Maandag, dinsdag en woensdag moest ik alle kiwi’s met een zendertje om gaan zoeken en documenteren. Dat was voor het eerst in mijn eentje en de eerste dag ging het voor geen meter. Dat lag waarschijnlijk ook aan het feit dat de TR4 (radio ontvanger) vochtig was geworden en het daardoor niet helemaal toppiejoppie meer deed. Het was in ieder geval niet echt goed voor het moraal.

Disdag en woensdag ging het steeds beter en ik denk dat ik het nu wel een beetje onder de knie begin te krijgen. Dinsdag ochtend, net op het moment dat ik wilde vertrekken werd mij mede gedeeld dat ik niet meer in de cottage kon slapen en dat ik naar een containerwoning mocht verhuizen. En oh ja, ze kwamen die middag al dus of ik gelijk even mijn spullen kon pakken en die kant op kon gaan. Heel fijn. Snel mijn spullen gepakt en verhuisd, maar niet echt tevreden over de gang van zaken. Als compensatie mocht ik dan wel die avond mee barbecuen op het strand. Dat dan weer wel. Om een uur of 6 vertrokken we met de boot naar een strand helemaal in het noorden van het eiland. Dit gedeelte is van ene meneer Spencer die nog een stuk of 8 andere eilanden in Nieuw Zeeland heeft. Het moet je hobby maar wezen. Het is toch wel leuk om mee te maken, dat je midden in januari op het strand aan het barbecuen bent. Zeker als je weet dat in Nederland de stenen uit de straat waaien.

Donderdag ben ik weer naar Auckland gegaan en ik wilde kijken of er nog een kaartje te bemachtigen was voor “the big day out” een groot muziekfestival in Auckland. Maar helaas alle kaartjes waren uitverkocht, ik kon er op internet nog eentje krijgen voor 3 keer de originele prijs, maar dat werd me toch iets te gortig. Ik had ook nog wel een missie, namelijk het door de apk krijgen van mijn auto.

Vol goede moed op weg naar de garage, het zag er allemaal goed uit tot hij bij een cruciaal onderdeel van de auto kwam, en daar werd hij dan ook op afgekeurd. Wat bleek namelijk, het plastic kapje van de middelste veiligheidsgordel op de achterbank was verdwenen. En als die er niet op zit wordt de auto niet goed gekeurd. Begrijpelijk. Maar zie maar eens een nieuw beschermkapje te vinden voor een Saab in Nieuw Zeeland. Niet te doen dus, nergens te vinden. Ik alle sloperijen en Saab dealers in Auckland afgebeld zonder resultaat. Dan zat er niets anders op dan een nieuw veiligheidsgordel er in te zetten á $ 135,-.Op het laatste moment nog een sloperij aan de andere kant van Auckland gebeld, 35 kilometer rijden, en die had er warempel wel eentje liggen. Die kon ik gratis en voor niets op komen halen. 3 uur later, want twee keer in de file, is mijn auto dan toch goed gekeurd, joehoe!! Echter dat is slechts voor 6 maanden, dat is de gewoonte hier voor oudere auto’s, dus ik moet nog een keer voor ik weg ga.

Ik heb het geld dat ik uitgespaard had trouwens gelijk uit gegeven aan het aanbrengen van een systeem dat mijn laptop aansluit op de autoradio en de 12 V aansluiting in de auto. Nu kan ik dus direct van mijn laptop muziek afspelen in de auto, scheelt weer een MP3-speler.
Ten tijden van dit schrijven ben ik trouwens bezig met een klein reisje naar het noorden van het Noorder eiland, maar daar zal ik jullie volgende keer over berichten. Anders wordt het wel zo’n lang verhaal. Als dat het nu niet al is.

Nou, dan wens ik jullie allemaal een plezierige dag toe en morgen zal ik jullie berichten over mijn avonturen in het hoge noorden.

Tot de volgende keer allemaal (zwaai-zwaai),

Sander

P.S. De foto’s van mij en de kiwi’s komen nog, want die staan op een andere camera :)