Geen Stage meer!

Hallo,

Dit is het dan, het zit er op. Na zeven maanden hard gewerkt te hebben ben ik klaar met mijn stage. Niet meer in de regen bergen op sjouwen, niet meer midden in de nacht in het bos naar kiwi’s zoeken, geen kiwi’s meer vangen, in eens de mogelijkheid hebben elke dag naar de supermarkt te gaan, erg raar allemaal.
Ik zal het enorm missen. Eerst dacht ik dat ik blij zou zijn als alles voorbij zou zijn, maar nu zou nog wel een tijdje willen blijven!
De laatste twee weken ben ik nog wel op Ponui geweest, kon ik alles nog een keertje meemaken.
Deze keer was er ook een nieuwe Duitse vrijwilliger mee, een jonkie van net 20 jaar. Ik had hem opgepikt in de binnenstad van Auckland en we zouden Birgit treffen in Kawakawa Bay. Hij paste net in mijn auto met zijn ruim 2 meter, ze maakte al de grap dat om bij Birgit stage te mogen lopen je minimaal erg lang moest zijn! Ze zijn hier in NZ dan ook niet zo lang, dus dat gaat al snel als Europeaan. Hij leek me wel een geschikte peer, maar die mening zou ik later in de week nog wel bijstellen zoals jullie even verderop kunnen lezen.
Na in KKB bij Birgit te zijn aangesloten en we slechts een uur op Dave hadden moeten wachten gingen we een erg natte overtocht tegemoet. Het leek erg kalm en het grootste gedeelte ging het erg goed, maar net de laatste 100 meter werden we helemaal doorweekt. Ik vond het prachtig! Ook nog erg veel zeevonk in het water (micro-organismen die licht geven als ze gestoord worden) erg leuk om met je hand door het water te gaan en een lichtgevend spoor achter te laten. Het schijnt ook erg speciaal te zijn te zwemmen of te snorkelen in het donker met zeevonk maar gezien de geringe temperatuur (5 graden) en het fijt dat ik nog wel redelijk gehecht ben aan mijn gezondheid heb ik dat maar voor waar aangenomen en het niet uitgeprobeerd.
De volgende avond begonnen met onze lange trein nachtdiensten, we wilde er 5 achter elkaar draaien dan hadden we het maar gehad. Markus, de “nieuwe” kon nog niet echt veel doen omdat je redelijk wat ervaring met de telemetrie moet hebben en je het gebied een beetje moet kennen om je weg te vinden in het donker. Dit wist hij ook van te voren maar ik denk dat de primitieve staat van ons verblijf hem toch wel een beetje rauw op zijn dakje kwam vallen. Hij verveelde zich de eerste avond al!
Ik zou Birgit aflossen van haar dienst en de late dienst (van 0:00 tot 7:00 uur) draaien en heb een heerlijke rustige avond in het bos door kunnen brengen. Het is echt verschrikkelijk mooi om ’s ochtends de zon op te zien komen over de Coromandel Peninsula en in alle rust en kalmte terug te lopen naar ons huisje. Dit hele verhaal herhaalde zich de volgende dag (nacht) maar toen ik overdag lag te slapen begon het verschrikkelijk te regenen. Einde oefening dus, daar ging ons zorgvuldig opgestelde schema. Ach ja, dat gebeurt soms wel eens.
Gaf ons wel mooi de gelegenheid om met Dave en Ros naar de Fieldays te gaan. De Fieldays is een soort tentoonstelling van alle nieuwe technieken op het gebied van het boerenleven (zoals tractoren, hekwerken, schapen scheren enz) maar ook op het gebied van techniek (o.a. zonnepanelen, waterzuivering, windenergie). En als milieukunde student was ik daar natuurlijk wel geïnteresseerd in. En het was dan ook erg interessant, heb zelfs nog wat dingen opgestoken! Naast alle “serieuze” dingen waren er ook een aantal minder serieuze evenementen, van “de boeren vrijgezel van het jaar verkiezing” en “The Fencegirls” (jonge dames in strakke korte broekjes die een hek in elkaar zetten, hoe verzin je het!) plus allemaal koopje! En ik als Nederlander schroom mij dan niet om het onderste uit de kan te halen en af te dingen op de al afgeprijsde artikelen (soms met succes). Heb me zelfs een weg naar binnen weten te slijmen bij de Rabobank (die hebben ze hier dus ook) afdeling, al zwaaiend met mijn bankpas kon ik zo aanschuiven bij de lunch aldaar.
Fun and Games op de Fielday dus.
Bij terugkomst op Ponui moest er gelijk al weer hard aan de bak, de resterende nachten moesten nog gewerkt worden dus we gingen er gelijk weer op uit. Het is hier ondertussen toch flink koud aan het worden en zeker als je de hele nacht (7-8 uur) op één plaats moet blijven zitten omdat de kiwi die je aan het volgen bent een sabatical aan het nemen is willen je tenen nog wel eens blauw aanlopen. Ik heb gelukkig veel laagje om aan te trekken en allemaal thermo onderkleding dus ik kan de schade nog enigszins beperken.
Op zondag is Birgit weer terug gegaan naar het vaste land en ben ik samen met Markus (de Duitser) achtergebleven om zo veel mogelijk werk te doen voor ik er een eind aan zou breien. Na een paar lange dagen ben ik er achter gekomen dat dit werk voor hem misschien niet geheel de juiste keuze is. Hij wil niet vies worden (lastig met zo veel modder na al die regen), er is iets mis met zijn evenwichtsorgaan (hij blijft maar vallen met een scheldkanonnade als gevolg), hij houd niet van hard werken (geloof me, 4 uur een berg op en af sjouwen is nog geen wereldprestatie) en hij praat te veel. Dat laatste is misschien niet heel relevant, maar het is wel irritant. Ik vindt het best als iemand een praatje met me maakt (zo wereldvreemd ben ik nou ook weer niet) maar om nou een uurlang verhaal over een schaakopening te horen, of een les in Latijn (ja je leest het goed een schoolles Latijn) van anderhalf uur is me toch echt iets te veel van het goeie. Er waren nog wel een paar andere vervelende dingen, maar ik wil hem nou ook niet helemaal afkraken (al was ik toch wel goed op weg dacht ik zo). Ik heb in ieder geval veel klaar gekregen de laatste week op het eiland: alle markerpoints gedaan, kiwi’s gevangen, vogels gezocht en nog een laatste keer van het eiland genoten.
Zaterdag kwam Birgit nog even over voor twee dagen en hebben we ’s avonds een afscheidsdiner gehad bij Dave en Ros thuis. Heerlijke roast met cadeautjes als toetje! Omdat ze zo blij waren dat ik weg ging wilde ze dt nog even benadrukken door mij een cadeau te geven. Van Dave en Ros heb ik een Merino (speciaal dun wol dat lekker warm is en dat niet gaat stinken als je er 2 weken mee in het veld rond loopt) T-shirt en van Birgit Merino sokken. Heerlijk functioneel, daar hou ik van.
Als mijn allerlaatste taak in het project ging ik nog met Birgit voor een nest (die hadden we die middag gevonden) zitten wachten tot het mannetje er af ging, dan konden wij snel het ei bekijken. Het is niet extreem interessant, het wachten dan, je zit 4 uur te wachten en te luisteren tot die vreemde vogel zijn nest even in de steek laat. Als hij eenmaal weg is wordt het wel heel interessant, dan kun je het ei bekijken. Echt heel speciaal, het idee dat dit ei over 80 dagen een kleine kiwi is, echt heel mooi.
Dat was het dan, geen werk meer op Ponui. Althans, niet meer voor een tijdje. Misschien kom ik nog wel een keertje terug.
Ik heb mijn verslag nu zo’n beetje af, ik krijg nog wat commentaar er op van verschillende mensen en dan kan ik het inleveren. Dat ziet er allemaal wel goed uit dus.
Ik ben nu aan het reizen en loop een beetje achter met mijn verhaaltjes, zo gou ik tijd en internet heb zal ik weer een verhaal plaatsen.
Als kleine update: Ik ben nu in de Corromandel en ga morgen naar Rotorua. Het hele verhaal volgt zo spoedig mogelijk.

Een hele dikke knuffel en tot snel van

Sander